Sa tìrria e sa fèngia

sa tirria e sa fengia - una opera de Giotto Sa fengiaMi tirriànt e no ddu scidiu, no mi ndi fia acatau. Mi fadiant faci bella, ma teniant su coru ferenau. Ddus creia amigus, ma fiant scraponis e una dii m’ant puntu. Fiaus arraxonendi,  comenti àteras bortas e donniunu narat sa sua, e fiu nendi deu candu unu bogat un’arraghèscia e cumintzat a avolotai, àrtziat sa boxi, m’imputat totu is curpas de su mundu, chena de mi ndi acatai ddus tenia totus contras. Non scidìu a cali cantoni mi furriai, non m’ascutant prus, bolant fueddus malus a m’aciotai. A issa, a sa prus chi stimau, a issa a lambrigas pedia agiudu, ddi pedia de fai sa lastima de fueddai, de pigai parti, ma nudda, m’at lassau solu e m’ant bintu. Est aturada in d-unu cantoni citia citia comenti faint cuddus chi funt trulus e traitoris, cuddus chi tirant sa perda e cuant sa manu.

Apu passau diis de tristura, ma apustis apu cumprèndiu ca sa cosa fut stètia apariciada e cuncordada po mi ponni in mesu e m’ofendi, po mi sfamai, po mi torrai a nudda, po mi smenguai. Si fiant chistionaus, iant postu tìrria cun tìrria e iant cuncordau su de fai.
Apu cumprèndiu ca  fut po sa fèngia chi m’aiant ghetau tìrria. Sa fèngia maladita siat, ti ndi papat de aintru, ti fueddat a mesu boxi, fràigat a bellu a bellu unu mundu de malesa, ti fait tirriai cuddu chi ti parit prus giòvanu, prus bellu, prus abbistu, prus sabiu, prus assortau.
S’ómini fengiosu si creit malassortau, creit ca totu su chi tenint is àterus siat po bona sorti e traballat po furriai su mundu a favori suu cun tragallus e trassas malas.

Apu passau diis de tristura, ma apustis apu cumprèndiu ca sa cosa, a dda castiai beni, mi fut de grandu profetu, ca immoi scidia. Is chi creia amigus àterus no fiant chi bremis de terra, fengiosus e tirriosus. Deus mi ndi scampit.