Nci funt cuddus chi: ‘Io il sardo non lo capisco’.
Nci funt cuddus chi funt stetius pesaus in sardu e fueddant in italianu ca in sardu: ‘mi mancano le parole’.
Nci funt cuddus chi su sardu ddu cumprendint, ma si introbeddant a ddu chistionai.
Nci funt cuddus chi ligint lìburus a muntonis, ma in italianu sceti.
Nci funt cuddus chi fueddant in italianu ca est prus trendy.
Nci funt cuddus chi in sardu frastimant sceti.
Nci funt cuddus chi: ‘Non fatzas su gaurru, fuedda in italianu’.
Nci funt cuddus, chi funt bonus diaderus a fueddai s’italianu e nant: ‘non fa a farlo’; ‘gia lo so’; ‘ contando chedero solo…’; ‘scendimelo per favore’; ‘sedero andato adesso ero li’.
Nci funt cuddus chi scrint su sardu cun s’ortografia italiana ca s’ortografia sarda non si scit cali est.
Nci funt cuddus chi scrint in sardu e ligint lìburus in sardu, ma po ddu arribai ant depiu imparai a solus su sardu scritu e, comenti e deu, sighint a fai erroris ma tirant innantis chena de si ndi bregungiai.
Nci funt cuddus chi fueddant italianu sceti e pronúntziant a s’italiana topònimus e sangunaus sardus.
Nci funt cuddus chi su sardu ddu tenint in intrànnias ma no ddu scint.
Nci funt is Sardus chi funt sperdendi sa lingua insoru e no ddu at nemus chena de nexi comenti at scritu Nanni Falconi, chi un’àtera borta m’aiat nau: “A leghère in sardu, no importat in cale variante, est matanosu meda a s’incomintzu, essende chi semus totus alfabetizados in italianu; ma cando s’imparat, e si faghet lestru a imparare, sa cuntentesa chi ti dat no at preju”.
Io faccio parte di almeno due categorie: quella “Nci funt cuddus chi su sardu ddu cumprendint, ma si introbeddant a ddu chistionai”
e quella “Nci funt cuddus chi ligint lìburus a muntonis, ma in italianu sceti” 🙂